Μία μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of Sports & Exercise Physiology, εξηγεί την κοινή αντίληψη ότι, το τρέξιμο σε συγκεκριμένο ρυθμό το βράδυ φαίνεται πιο δύσκολο απ’ ότι τις πρωινές ώρες.
Η έρευνα του Parry, (2012) μελέτησε το πώς αντιλαμβάνονται οι αθλητές την ένταση της προσπάθειας κατά την διάρκεια διαφορετικών οπτικών ερεθισμάτων. Της οπτικής αίσθησης που έχει κάποιος δηλαδή όταν κινείται σε ένα περιβάλλον.
Οι ερευνητές έβαλαν ποδηλάτες σε σταθερά ποδήλατα να κάνουν 20km με σταθερό ρυθμό για 4 συνεχόμενες μέρες χωρίς να γνωρίζουν αν η ταχύτητα από μέρα σε μέρα διαφέρει. Τις τρεις τελευταίες μέρες ζητήθηκε από του ποδηλάτες να αντιστοιχίσουν το μέσο ρυθμό και την παραγωγή ενέργειας με την μέτρηση της πρώτης μέρας.
Κατά την διάρκεια των δοκιμαστικών, οι ποδηλάτες παρακολουθούσαν ένα βίντεο ροής δρόμου. Αυτό που δεν γνώριζαν όμως ήταν ότι ο Parry άλλαξε την οπτική ροή του δρόμου σε δύο από τα δοκιμαστικά. Στο ένα επιτάχυνε τη ροή κατά 15%, δηλαδή το σκηνικό “έτρεχε” κατά 15% πιο γρήγορα από την ταχύτητα των ποδηλάτων και στο άλλο επιβράδυνε αντίστοιχα το σκηνικό κατά 15%.
Τα αποτελέσματα της μελέτης έδειξαν ότι οι ποδηλάτες προσάρμοσαν την προσπάθειά τους σε χαμηλότερα επίπεδα όταν η οπτική ροή επιβραδυνόταν. Στο τέλος του δοκιμαστικού της αργής οπτικής ροής, οι ποδηλάτες κατέταξαν την προσπάθειά τους στο 14 της κλίμακας Borg, που αντιστοιχεί σε ένα επίπεδο προσπάθειας “σχετικά δύσκολης”.
Αντιθέτως, στο τέλος του δοκιμαστικού της γρήγορης αλλά και της φυσιολογικής οπτικής ροής, οι ποδηλάτες κατέταξαν την προσπάθειά τους στο επίπεδο 15 της κλίμακας Borg, που αντιστοιχεί σε “δύσκολη ή βαριά” προσπάθεια.
Θα με ρωτήσετε τι σχέση έχει αυτό με το τρέξιμο στο σκοτάδι. Ένας ενδιαφέρον ισχυρισμός αυτών των ευρημάτων είναι ότι διαφορετικά περιβάλλοντα μπορεί να δημιουργήσουν διαφορετική αντίληψη για την ένταση και την προσπάθεια στην ίδια ταχύτητα τρεξίματος.
«Όταν τρέχουμε τη νύχτα τα μακρινά αντικείμενα δεν είναι ορατά και έχεις μόνο τα κοντινά να χρησιμοποιείς ως σημεία αναφοράς, έτσι έχεις μεγαλύτερη αίσθηση της ταχύτητας σε σχέση με το τρέξιμο κατά τη διάρκεια της μέρας» Parry
Οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν κάνει προπονήσεις στίβου στο σκοτάδι θα συμφωνήσουν ότι χρειάζεται φαινομενικά μεγαλύτερη προσπάθεια για να πετύχεις συγκεκριμένο χρόνο απ’ ότι όταν κάνεις την ίδια προπόνηση κάτω από έναν ηλιόλουστο ουρανό.
Ο Parry σχετίζει την έρευνά του και με το πώς νιώθει κανείς όταν τρέχει σε διαφορετικούς περιβάλλοντες χώρους. Κατά τα λεγόμενά του, το τρέξιμο σε ένα περιβάλλον όπου τα περισσότερα σημεία αναφοράς είναι κοντά σου, έχεις καλύτερη αίσθηση της ταχύτητας απ’ ότι σε ένα περιβάλλον που τα σημεία αναφοράς βρίσκονται μακριά. Επομένως, το τρέξιμο, σε ανοιχτό χώρο με εκτεταμένη ορατότητα στο τοπίο και σχετικά λίγα κοντινά αντικείμενα, είναι πιθανό να οδηγήσει σε μειωμένη αίσθηση της ταχύτητας απ’ ότι το τρέξιμο σε ένα δάσος με πολλά δέντρα κοντά ή σε μία πόλη με κτήρια και πινακίδες κοντά στο δρομέα.
References:
References:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου